Simferopol kızları sümbülden damıtık su;
Baktıkça hârelenir gözlerinin buğusu…
Nazmı zor bir râyiha mekânı kamçılıyor,
Harfleri öteleyen yeniden diriliş bu.
Gözyaşı Çeşmesi’nden su içen güvercinler
Birbirini esenler: hû! hû! sevgilim, hû, hû!
Hansaray’da gezerken şaşırdım pusulayı,
Asıldım hayallere, kaçtı vaktin uykusu.
Vakit ki buralarda bâkireler âyini,
Sanki gönül yoluma kurulmuş bin bir pusu.
Kalem kokuyu aldı,”deh! ” desem şahlanacak,
Dizginleri bırakmaz dil’in beyaz nâmusu.
Bakışlar konuşurken aracıya gerek yok,
Âşıkların lisanı yoksul koyar kâmusu.
Rengin ritmi gözdedir, gerçek ışık özdedir
Acıyı tadan bilir, sevgi ise bengi-su.
Çok tel örgüler aştık, menzile ne kaldı ki?
Şair bir bulutum ben, çizginin en doğrusu.
.
Bahattin Karakoç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder