Trenler dururdu siyah ve ıslak,
Gecenin yağmurlu karanlığında,
Gelenler özgürdü, gidenler tutsak
Telaşlı bir zaman aralığında...
Bir buhar perdesi ardında insan,
Eşya, biçim ve renk hayal olurdu.
Dev bir soru gibi yükselir duman
Lokomotif heyecanla solurdu...
Bir özlem şiirinden içli bir mısra
Gibi geçer hâlâ gözlerimizden,
O eski trenler ki sıra sıra,
Damlalar düşürür kirpiğimizden...
.
Gökhan Evliyaoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder