Öldürdügümüz

Geceyle parlayan gözleri vardi,
Cesurdu, cesurdu ziyade.
Nasil ki çekti bizi,
Istifade.

Karanlik magaranin kapisinda durduk,
Geçerken biraktik tasi.
Sustu büyük bagirmasinda,
Gecelerin ve ormanlarin sirdasi.

Artik bizim gibi degil,
Su içmez, kimildamaz.
Uyanikligi hiç yok,
Uykusu az.

Öyle garip ve öyle sade,
Süsler yapacagiz süslerinden.
Tüyleri gibi aydinlik,
Ve bir sey görmeyen.

Hazir, etrafin düsmanliginda,
Zaferin bitmez tükenmez yemegi.
Aklimizin, korkumuzun, ellerimizin,
Beraber yiyecegi !

.

Fazıl Hüsnü Dağlarca